วังหญาเหยี่ยว มาร์กาเร็ต โรม เขียน "รักษิณา" แปล***สินค้าหมด***

วังพญาเหยี่ยว

"คุณน่ะหรือว้าเหว่" ลูซิลกล่าว

"เป็นเรืองผิดปกติหรือไงครับ โลกครึ่งหนึ่งแสวงหาอีกครึ่งหนึ่ง ผู้ซื้อแสวงหาผู้ชาย หัวขโมยแสวงหาคนโง่ ผู้ชายหาผู้หญิง"

น้ำเสียงยั่วเย้าของเขาจางลง ความจริงใจเข้ามาแทนที่ ในความเงียบนั้น โดยทันที เธอเงยขึ้นมองหน้าเขา ปรารถนาที่จะปลอบ

ประโลมและแสดงความเข้าใจด้วยรอยจุมพิตซึ่งเขารับไว้อย่างซาบซึ้งจนเธอแทบน้ำตาคลอ

"วิเศษ วิเศษไปเลย เป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมที่สุดเลยค่ะ ทาเร็ค" มีเสียงชมเชจากผู้ชมที่ไม่เห็นตัวดังขึ้น ลูซิลรู้สึกเหมือนถูกตบ

หน้าฉาดใหญ่ เธอผละหนีจากอ้อมแจนของเขาด้วยความโกรธ เชื่อสนิทใจและตื่นตะลึงกับการเล่นละครของเขา ผลุนผลันกลับ

ห้องพักทันทีด้วรอยประดับที่ใจว่า สิ่งที่เขาแสดงออกมาทั้งหมดนั้น ไม่มีอะไรนอกเหนือไปกว่าเป็นเกมอย่างหนึ่งเท่านั้น

เมื่อกลับถึงห้องพัก ความโกรธพลุ่งพล่่านทำให้ลำคอของเธอร้าวระบมด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจกับสถานการณ์เมื่อครู่ "ลูกแกะ

น้อยของผม" ที่เขากระซิบ โดยหลักการแล้วเธอเกลียดชังเขา แต่กระนั้นในยาที่นิ้วของเขาลูบไล้สัมผัสกลลับยังผลให้อารมณ์

ของเธอกระเจิดกระเจิงสะท้าน