ดวงตาแห่งชีวิต เขมานันทะ เขียน***สินค้าหมด***

ดวงตาแห่งชีวิต

"การเห็นประจักษ์ต่อปรากฏการณ์ทางจิต และการคลี่คลายของปมปัญหา"

ชีวิตเป็นสิ่งล้ำค่า ร่างกายเป็นขุมข่ายของความรู้สึกตัว เป็นเครื่องมือที่ดีที่สุดในการส่องทางอันมืดมิด บุคคลเมื่อรู้ตัว แม้แต่ไร้อนาคต

เขาก็พอเอาตัวรอดได้ ประหนึ่งหิ่งห้อยน้อยมีแสงวอมแวมที่ตัวเอง สามารถบินเข้าสู่หุบเหวที่มืดมิดได้อย่างอิสระ ทั้ง ๆ ที่ไม่อาจหยั่งรู้

ที่สุดของตัวเองได้ ความรู้สึกตัวน้อย ๆ นี่แหละครับจะเปล่งปลั่งขึ้นเมื่อโลกมิดดังที่ยกตัวอย่างเมื่อวานว่า ตะเกียงที่จุดตอนเที่ยงวันนั้น

ดูเสมือนไร้ค่า แต่ครั้นเวลาพลบโพล้เพล้ แสงเรืองรองเริ่มปรากฏ ทั้ง ๆ ที่ตะเกียงก็เป็นตะเกียงดวงเดิม แสงปลั่งนั้นก็เท่าเดิมทุกประการ

ยิ่งดึกยิ่งมืด ความเปล่งปลั่งของแสงสว่างก็เรืองรองขึ้น ฉันใดความรู้สึก ตัวน้อย ๆ ที่เราเป็นอยู่นั้นจะทำกิจจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต

เมื่อมันเดินทางเข้าสู่โลกมืดของผู้ตาย แสงสว่างแห่งความรู้ตัวนี้ก็จะเปล่งประกายขึ้น สว่างขึ้น ๆ ถ้าเรามีสติ การตายด้วยสตินั้นเป็นความ

ตายที่ไม่ตาย เป็นความเป็นทีเดียว เมื่อตุ๊กตาน้ำแข็งตัวหนึ่งตกลงไปในกระแสน้ำลำธาร มันก็ละลายอย่างรวดเร็ว ไม่มีผู้ตายอยู่ในกระบวน

การตาย แต่ผู้ตายอยู่ในความคิดเรื่องความตาย เรามัวแต่มีปฏิกิริยากับสิ่งนั้นสิ่งนี้ จนกระทั่งว่าเหมือนมีม่านบังตา ลืมวินาทีสำคัญของชีวิต

ที่ว่าเราต้องมีความรักต่อผู้อื่น เห็นผู้อื่นสลักสำคัญ และโอนอ่อนผ่อนปรนกับเพื่อนมนุษย์ให้มากที่สุด เข้มงวดกับสติสัมปชัญญะของตัวให้

มากที่สุด สติสัมปชัญญะของเราจะเรืองรองขึ้น เพราะว่าจุดหมายปลายทางของสติสัมปชัญญะนั้นก็คือญาณปัญญา ดวงตาแห่งชีวิตจะเกิด

ขึ้นในการแลเห็น แต่ถ้าเราใช้สติของเราไปเข้มงวดกับคนอื่น ไปเพ่งเล็ง ตาเราจะมืดบอด สติสัมปชัญญะนั้นเมื่อผนวกกับทัศนะอันชอบธรรม

แล้ว คงจะยังประโยชน์เกื้อกูลแก่สังคมและผู้อื่นโดยปริยาย ผู้ทีหยั่งรู้ธรรมะตั้งแต่เกิดจนตายย่อมมีลักษณะเป็นสาธารณะ เป็นของสาธารณะ

โดยไม่ตั้งใจ เพราะภาพลักษณ์ของตัวเองนั้นจืดจางรางเลือนไป ยิ่งภาพลักษณ์จืดจางเท่าไร ความเป็นสาธารณะ ความเป็นของทุก ๆ ชีวิตก็

จะปรากฏเด่นชัดขึ้นเท่านั้น