ช่างสำราญ พิมพ์ครั้งที่ 16 เดือนวาด พิมพ์วนา เขียน

ช่างสำราญ 

นวนิยายรางวัลซีไรท์ประจำปี 2546

...ภาพสุดท้าย ก่อนที่ความมืดจะห่มคลุมชีวิตหล่อนนั้น ก็คือ ภาพชุมชนห้องแถวคุณแม่ทองจันทร์นี่เอง ภายนอกกำแพง

สูงซึ่งหล่อนอุตส่าห์ปีนขึ้นบนหลังคา เพื่อมองดูโลกและผู้คนในมุมที่ต่างออกไปนั้น หล่อนคาดหวังจะเห็นสิ่งใดและอะไรที่

ปรากฏแก่สายตา จากที่สูงมองลงสู่เบื้องล่าง... เป็นไปได้มากทีเดียวว่าในแสงแห่งยามเย็น ผืนพิภพที่แสนธรรมดาสามัญ

เบื้ัองล่างช่างเร้าใจหล่อนยิ่งนัก บางครั้งหล่อนอาจแว่วเสียงหัวเราะและเสียงร้องไห้ของเด็ก เสียงทะเลาะเบาะแว้งของ

ผู้ใหญ่ เสียงเร่งเครื่องของรถบรรทุกและมอเตอร์ไซค์บนถนนและบนลานดิน แถบหลังคาสีขาวของห้องแถวซึ่งวางพาด

กันไปมานับได้ห้าแถว บ้านใหญ่หลังงามที่หน้าชุมชนและบ้านใหญ่ซอมซ่อคล้ายบ้านร้างที่ท้ายหมู่บ้าน ในห้วงคำนึงยาม

สนธยา หล่อนคงเห็นว่าบนผิวภาพสามัญอันปกติที่ปรากฏแก่สายตานั้น มีสิ่งน่าสนใจหลบซ่อนอยู่ภายใน หล่อนจึงใคร่ได้

เห็น ได้สัมผัส ใคร่ยื่นมือออกลูบคลำ แนบหูและหัวใจสดับฟัง... ดูว่า... เสียงที่แว่วยินมาแต่ไกลนั้น ดังมาจากชีวิตชนิดใด