มงกุฏกระดาษ เรนาเตอ เวลซ์ เรื่อง อำภา โอตระกูล แปล***สินค้าหมด***

มงกุฏกระดาษ

"คุณยายคะ คนเราอาจคิดถึงคนอีกคนหนึ่งซึ่งปกติเราเคยรู้สึกรำคาญได้ด้วยหรือคะ"

"ได้สิ!"

"แล้วเราจะรู้ใจตัวเองได้ยังไงล่ะคะ" เทเรซ่าบ่น

คุณยายหัวเราะ "ยายน่ะอายุมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ยายก็รู้จักตัวเองน้อยลง ๆ ทุกวัน"

"แบบนี้ โตเป็นผู้ใหญ่ไปก็แค่นั้นเอง จริงไหมคะคุณยาย" เทเรซ่าสรุป

คุณยายส่ายหน้าปฏิเสธช้า ๆ "จะคิดอย่างนั้นก็ไม่ผิดหรอก แต่ลองนึกดูซิว่าจะเป็นอย่างไร ถ้าคนเราสามารถรู้และเข้าใจทุกอย่าง

ได้แจ่มแจ้ง เราก็จะไม่รู้จักความตื่นเต้น หมดความกระตือรือร้น หมดความกระหาย อยากจะรู้อยากจะลอง ไม่มีอะไรทำให้ตื่นเต้น

ดีใจหรือเสียใจ ชีวิตมิอับเฉาน่าเบื่อหรือ"

เทเรซ่าพยักหน้า พรุ่งนี้เธอจะได้พบกับซีโมน แล้วอีกสามวันนิโคเลก็จะกลับมา และจะอยู่กับเธอที่นี่ อย่างน้อยก็อีกสามอาทิตย์ 

เพราะฉะนั้นสำหรับวันนี้ เธอควรจะดีใจที่จะได้กินอาหารเย็นพร้อมกันเฉพาะพ่อแม่ลูก

เมื่อพ่อกลับมาถึงบ้าน เทเรซ่าก็กระโดดเข้ากอดคอ 

"ว่าไง เจ้าหญิงของพ่อ" พ่อถาม

เทเรซ่าซบหน้าที่คอของพ่อ 

"พ่อเลิกพูดเรื่องของเด็กอมมือได้แล้วค่ะ" เธอบอก