รักออกรส พิมพ์ครั้งที่ 2 ปัญญ์ปรียา เขียน

รักออกรส 

มันเป็นมื้ออาหารที่ "วิสสุตา" รู้สึกกระอักกระอ่วนและกินอะไรไม่ลงเป็นที่สุด เพราะอยู่ดี ๆ แม่ก็บอกว่าจะเปิดเรือนไม้ที่ปิดตาย

เป็นเซฟเฮ้าส์ให้ลูกชายของญาติห่าง ๆ มาพักรักษาตัวจากอาการบาดเจ็บ คนใจอาทรอย่างวิสสุตายินดีช่วยเหลืออยู่แล้ว หาก

คนคนนั้นไม่ใช่ "ศีศิลป์" พี่ชายแสนดีที่เธอเคยผูกพันเมื่อครั้งยังเยาว์วัย ความเจ็บปวดจากอดีตทำให้หญิงสาวคัดค้านสุดกำลัง

เพราะไม่อยากให้เขามาอยู่ใกล้ แต่แน่ล่ะ เธอไม่มีสิทธิ์ขัดใจแม่อยู่แล้ว 

และเมื่อได้พบกันอีกครั้ง วิสสุตาก็ห้ามใจตัวเองไม่ให้หวนคิดถึงเรื่องในหนหลัง แต่ดูเหมือนว่าพี่ศิลป์ของเธอ (?) จะพยายาม

กระตุ้นให้ระลึกถึงมันเสียเหลือเกิน ฮึ ! มาสำนึกเอาตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยหรือไง แถมเขายังเอาแต่ล้อเธอว่า "วุ้นโกโก้" 

เหมือนตอนเด็กๆ อีก น่าโมโหที่สุด

ที่สำคัญพอถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ถึงต้องหนีมาซ่อนตัวแบบนี้ เขาก็อมพะนำไม่ยอมพูด เลยทำให้เธอแอบน้อยใจอีก

รอบ ใช่สิ ก็เธอมันไม่เคยสำคัญสำหรับเขาอยู่แล้วนี่ ไม่งั้นเขาจะลืม "สัญญา" ที่เคยให้กันไว้เมื่อสิบปีก่อนเหรอ!