มงกุฏกระดาษ (Eine Krone aus Papier) พิมพ์ครั้งที่ 2 เรนาเตอ เวลซ์ เรื่อง อำภา โอตระกูล แปล***สินค้าหมด***

มงกุฏกระดาษ

"คุณยายคะ คนเราอาจคิดถึงคนอีกคนหนึ่งซึ่งปกติเราเคยรู้สึกรำคาญได้ด้วยหรือคะ"

"ได้สิ!"

"แล้วเราจะรู้ใจตัวเองได้ยังไงล่ะคะ" เทเรซ่าบ่น คุณยายหัวเราะ

"ยายน่ะอายุมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ยายก็รู้จักตัวเองน้อยลง ๆ ทุกวัน"

"แบบนี้ โตเป็นผู้ใหญ่ไปก็แค่นั้นเอง จริงไหมคะคุณยาย" เทเรซ่าสรุป คุณยายส่ายหน้าปฏิเสธช้า ๆ

"จะคิดอย่างนั้นก็ไม่ผิดหรอก แต่ลองนึกดูซิว่าจะเป็นอย่างไร ถ้าคนเราสามารถรู้และเข้าใจทุกอย่างได้แจ่มแจ้ง

เราก็จะไม่รู้จักความตื่นเต้น หมดความกระตือรือร้น หมดความกระหายอยากจะรู้อยากจะลอง ไม่มีอะไรมาทำให้

ตื่นเต้น ดีใจหรือเสียใจ ชีวิตมีอับเฉาน่าเบื่อหรือ" เทเรซ่าพยักหน้า พรุ่งนี้เธอจะได้พบกับซีโมน แล้วอีกสามวัน

นิโคเลก็จะกลับมาและจะอยู่กับเธอที่นี่ อย่างน้อยก็อีกสามอาทิตย์ เพราะฉะนั้นสำหรับวันนี้ เธอควรจะดีใจที่จะได้

กินอาหารเย็นพร้อมกันเฉพาะพ่อแม่ลูก เมื่อพ่อกลับมาถึงบ้าน เทเรซ่าก็กระโดดเข้ากอดคอ "ว่าไง เจ้าหญิงของพ่อ"

พ่อถาม เทเรซ่าซบหน้าที่คอของพ่อ"พ่อเลิกพูดเรื่องของเด็กอมมือได้แล้วค่ะ" เธอบอก